Dzieje Sanktuarium
Grodowiec to wieś malowniczo położona na wschodnim krańcu Wzgórz Dalkowskich. Sanktuarium Matki Bożej Jutrzenki Nadziei stoi na wyniosłym wzgórzu pośrodku wsi na terenie dawnego cmentarza. Gdy tylko wyjedzie się z Głogowa, na tzw. drogę pielgrzymią, zaraz pojawia się strzelista sylwetka wysokiej wieży kościelnej, która jak palec Boży nakazuje: „w górę serca” i przez przydrożne kapliczki tajemnic różańcowych prowadzi nas do „przedsionka nieba”. Tam gdzie jest Maryja, zawsze jest Jej Syn – Jezus. Gdzie jest nasz Zbawiciel, tam po ziemsku urzeczywistnia się niebo.
Wyjątkowo korzystne warunki geograficzne, a przede wszystkim urodzajne ziemie sprawiły, że okolice te już wiele lat przed narodzeniem Chrystusa zasiedlali ludzie, a świadectwem są znaleziska archeologów.
Począwszy od Geografa Bawarskiego źródła pisane informują, że teren ten zamieszkiwało plemię Dziadoszan. Tutaj krzyżowały się drogi handlowe.
W X wieku plemię Dziadoszan włączono do państwa polskiego. Od 963 roku dawna granica plemienna stanowiła równocześnie granicę pomiędzy Słowianami a Niemcami.
Chrześcijaństwo oficjalnie przyjęte przez Polan w 966 roku mogło pojawić się na tym terenie już wcześniej wskutek misji chrystianizacyjnej świętych Cyryla i Metodego, przeprowadzanej na Morawach od 863 roku, brak jednak na to oficjalnych dowodów.
W roku 1000 erygowano łacińskie biskupstwo na Śląsku ze stolicą we Wrocławiu. W latach 1034 – 1037 nastąpił nawrót pogaństwa, które zlikwidował dopiero Książę Kazimierz Odnowiciel poprzez odbudowę polskiej organizacji kościelnej. W XIII wieku podzielono diecezję na cztery archidiakonaty: wrocławski, głogowski, opolski i legnicki. Dokument pochodzący z 27 października 1399 roku podaje, że Głogów obejmował archiprezbiteraty: Głogów, Polkowice, Ścinawa, Góra i Wołów.
Parafia w Grodowcu należy do najstarszych na tym terenie. Odnalezione dokumenty wskazują na jej powstanie w XII wieku. Funkcję proboszcza w Grodowcu powierzano z zasady kanonikom kolegiaty głogowskiej założonej w 1120 roku. Proboszcz z Grodowca Wojsław podpisał się, jako świadek księcia Henryka z Głogowa, na dokumencie sporządzonym w dniu 2 marca 1291 roku. Następna wiadomość o Grodowcu pochodzi z 1 listopada 1302 roku. Informuje ona o ustaleniu wysokości dziesięciny dla nowopowstałej wsi Gross Graeditz przez proboszcza Grodowca Fryderyka oraz Dytrycha von Ziliz w domu głogowskiego dziekana katedralnego Jacoba. Podpis kolejnego proboszcza z Grodowca występuje na dokumencie z 10 kwietnia 1337 roku. Był nim niejaki magister Konrad. Informacje o Grodowcu pochodzące z 1376 roku oraz z 27 października 1399 roku informują o przynależności tej miejscowości do archiprezbiteratu Głogów. Do parafii Grodowiec należało w średniowieczu siedemnaście wsi.
Aktem notarialnym z dnia 13 sierpnia 1345 roku we Wrocławiu, król czeski Jan odstąpił prawo patronatu w Grodowcu biskupowi Przecławowi z Pogorzeli i jego następcom.
Wiek XV, to czas walki o księstwo głogowskie z Węgrami. W roku 1480 odbyły się pertraktacje pomiędzy wysłannikami króla węgierskiego Macieja Korwina z księciem głogowskim Janem II. Ponowne rozmowy przeprowadzono 4 i 5 dnia maja 1488 roku na drodze z Grodowca do Tarnowa. Rozmowy te jednak zerwano. Od 12 maja do 18 listopada 1488 roku na terenie Grodowca stacjonowały wojska węgierskie, trwało zdobywanie Głogowa. Dnia 28 grudnia 1488 roku książę Jan II zrzekł się księstwa głogowskiego, na rzecz Jagiellonów. Miejsce pertraktacji z lat 1480 i 1488 oznaczone jest obecnie krzyżem. Po roku 1506 Grodowiec wraz z księstwem głogowskim znalazł się pod berłem Habsburgów na ponad 200 lat.
Od 1742 roku teren ten podlegał państwu pruskiemu. Przypuszczalnie od tego czasu nazwa wsi uległa zmianie na niemiecką Hochkirch, co z pewnością wiązało się z istnieniem już wówczas okazałego kościoła na wysokim wzgórzu.
Data wybudowania pierwszego, zapewne drewnianego kościoła nie jest znana. Kościół ten wraz z całą dokumentacją spłonął dnia 19 lipca 1591 roku wskutek uderzenia pioruna w wieżę kościelną.
Po jedenastu latach od pożaru – w 1602 roku – zbudowano nowy kościół.
W XVI wieku nastąpił niezwykły rozwój luteranizmu. W Tarnowie i Komornikach powstały protestanckie zbory, a okoliczni ludzie masowo przechodzili na protestantyzm. Grodowiec zawsze trwał przy wierze katolickiej, stanowiąc niejako wyspę życia katolickiego na morzu reformacji. Przybywali do Matki Bożej Grodowieckiej pielgrzymi z odległych miejscowości, aby wyspowiadać się, posilić Ciałem Pańskim i nabrać mocy do trudnej walki o wiarę.
Nadeszła jednak straszna wojna trzydziestoletnia (1618 – 1648). Szwedzi przemaszerowali przez wieś, niszcząc ją, a budynek kościoła zamieniono na stajnię dla koni. Okoliczne ziemie były miejscem intensywnych walk, a niedługo potem wybuchła zaraza trwająca kilka lat. Te tragiczne wydarzenia nie pozbawiły jednak wiary mieszkańców wsi, którzy zmobilizowali się i wspólnym wysiłkiem odbudowali swój kościół.
Wkrótce po tym w 1660 roku straszna wichura wyrządziła ogromne szkody, a kolejna klęska – gradobicie – która nawiedziła te ziemie poczyniła dalsze zniszczenia. Abraham von Dyhren zarządca Głogowa i okolic nakazał wyremontować kościół i wybudować piętnaście kapliczek tajemnic różańcowych przy drodze dla pielgrzymów między Głogowem a Grodowcem.
Ruch pielgrzymkowy wzmagał się i kościół nie mógł pomieścić wiernych, co spowodowało potrzebę rozbudowy tego świętego miejsca. Dnia 1 lipca 1724 roku bp E. Sommerfeld dokonał uroczystego poświęcenia kościoła pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Grodowcu, który dotrwał do naszych czasów.
Od czasu zajęcia tutejszego terenu przez wojska pruskie w 1741 roku rozpoczęła się germanizacja Grodowca i okolic, dokonano nowego podziału administracyjnego.
W 1806 roku Francuzi przejęli we władanie okoliczne ziemie, nakładając olbrzymie podatki. W 1810 roku skonfiskowano majątek kościelny Grodowca. Kiedy Napoleon poniósł klęskę w 1814 roku, jego wojska wycofując się obrabowały miejscowość. Reszty dzieła zniszczenia i grabieży dokonały nacierające wojska pruskie.
Nastał czas stabilizacji i odbudowy powojennej. W 1856 roku ówczesny proboszcz Bittner zorganizował budowę wieży przy kościele a po czterech latach zawieszono na niej zegar.
Proboszcz Grodowca Aureliusz Meinhold (+1884) uzyskał darowiznę terenu wzgórza od barona von Köllera na rzecz parafii. Następnie przyczynił się do postawienia na nim czternastu kapliczek oznaczających stacje Drogi Krzyżowej.
Na przełomie XIX i XX wieku wielką rolę w upiększaniu grodowieckiej świątyni odegrali dwaj kolejni proboszczowie ks. dr Paweł Majunke (1884 – 1899 r.) i ks. Hubrich (1900 – 1923 r.) .
W czasie pierwszej wojny światowej serca ludzkie napełniły się trwogą. Czas niepokojów i walk nie sprzyjał pielgrzymowaniu ludzi do Grodowca. Na cele wojenne z kościoła zabrano cynowe piszczałki organów i oryginalne dzwony.
Do 1939 roku nie przeprowadzano żadnych inwestycji konserwatorskich. Podczas działań wojennych drugiej wojny światowej budowle kościelne nie uległy zniszczeniu.
W Grodowcu ostatni niemiecki proboszcz ks. Jerzy Rzechulka zmarł 7 listopada 1944 roku. Od tego dnia grodowiecka parafia nie miała proboszcza aż do 1946 roku.
Po wojnie nastąpiła zmiana ludności na terenie Grodowca. Ludność niemiecka na mocy postanowień traktatu w Poczdamie (17.07-2.08 1945 r.) została wysiedlona w głąb Niemiec. Część ludności niemieckiej opuściła te tereny jeszcze przed zakończeniem wojny wskutek propagandy J. Goebelsa o okrucieństwach armii radzieckiej wobec ludności zdobytych terenów. Na mocy wspomnianej wyżej konferencji w Poczdamie na opuszczone tereny przesiedlono ludność polską z terenów zabużańskich. Kościół katolicki w Polsce w czasie okupacji hitlerowskiej i sowieckiej w latach drugiej wojny światowej stracił 18% duchowieństwa.
Po śmierci ks. Jerzego Rzechulki parafia obsługiwana była przez księży z sąsiednich parafii: Rzeczycy, Grębocic, Kwielic, Polkowic i Rudnej. Brak proboszcza sprawił, iż nie było gospodarza, który zatroszczyłby się o kościół, jego otoczenie i wyposażenie oraz o zjednoczenie ludzi przybyłych tutaj z różnych stron o innej mentalności a przede wszystkim wbrew własnej woli. Pierwszym proboszczem w Grodowcu został w 1946 roku ks. Kozarowski zamieszkał on jednak w Krzydłowicach, gdyż na plebani mieszkało 7 rodzin przybyłych na te treny zaraz po wojnie.
Dnia 10 lipca 1948 roku administratorem parafii w Grodowcu został mianowany ks. Marian Cieślik. Kapłan ten zabrał się z wielkim zapałem do pracy duszpastersko administracyjnej. Uporządkował świątynię i plebanię. Wierni do dzisiaj bardzo dobrze go wspominają. Był gorliwym kapłanem. Pochodził z diecezji kieleckiej. Za jego rządów kościół w Grodowcu został oświetlony energią elektryczną. Wierni pamiętają też wspaniały, pierwszy po wojnie, uroczysty odpust w Grodowcu w dniach od 7 – 15 września 1948 roku. Była to wielka uroczystość, w czasie której rozdano ok. 4000 Komunii św. Trzyletni okres pracy ks. Mariana Cieślika zaowocował integracją wiernych, ożywieniem ich wiary oraz kultu Maryi Niepokalanej w tym sanktuarium.
Następny proboszcz ks. Władysław Kądziołka kontynuował dzieło poprzednika na polu administracyjnym i duszpasterskim. Ponadto sprowadził do Grodowca siostry zakonne Jadwiżanki. Przygotował parafię do wizytacji kanonicznej, którą w 1956 roku przeprowadził wikariusz generalny ks. prałat Wacław Jabłoński.
29 lipca 1957 roku parafię obejmuje ks. Wiktor Józefowicz. Wykazał wielką troskę o rozwój wiary – organizował misje parafialne i ich renowację. Do historii zapisał się odpust Narodzenia NMP obchodzony uroczyście 13 września 1959 roku. Do Grodowca na uroczystości przybyli ks. abp Bolesław Kominek ordynariusz wrocławski i kanclerz Kurii ks. prałat dr Wacław Szetelnicki. Za czasów ks. W. Józefowicza wykonano remonty bieżące w kościele i na plebani. Dokonano gruntownej renowacji Figury Matki Bożej Grodowieckiej, uzupełniono brakujące dłonie. Kapłan pracował w tej parafii do sierpnia 1960 roku. Był gorliwym i dobrym gospodarzem.
Dnia 26 sierpnia 1960 roku parafię w Grodowcu objął ks. Stanisław Zając. W czasie jego pracy w parafii powstały punkty katechetyczne w wioskach: Tarnówek, Komorniki, Proszyce, Świnino i Barszów. W roku 1963 miała miejsce w parafii peregrynacja Obrazu Jasnogórskiego. Duszpasterz doskonale współpracował z wiernymi. Jego propozycje były ochotnie przyjmowane i realizowane przez wiernych ku chwale Boga i dobra parafii.
Ks. Stanisław Zając 31 lipca 1966 roku opuścił parafię. Po nim pracował ks. Ryszard Kukulski, ale tylko do 23 października 1966 roku.
Kolejnym duszpasterzem zostaje ks. Karol Kwaśniewski. Nie znajdując zrozumienia u wiernych zrezygnował z pracy w tej parafii w czerwcu 1967 roku, dekretem bpa B. Kominka został przeniesiony do innej parafii. Za jego kadencji przestały pracować w parafii siostry św. Jadwigi.
Z dniem 15 lipca 1967 roku objął parafię w Grodowcu ks. Tadeusz Skibiński. Szybko zjednał sobie parafian, angażując ich duszpastersko i do prac remontowo – budowlanych. Gorliwie uczył dzieci i młodzież, dojeżdżając do poszczególnych wiosek w parafii. Troszczył się bardzo o dobro duchowe wiernych. Organizował rekolekcje i misje parafialne. Organizował wiele uroczystości o charakterze dekanalnym. Zapraszał na nie ministrantów i lektorów, chorych i ludzi różnych zawodów. Organizował też odpusty maryjne, na które przybywało wielu wiernych także spoza parafii. Z jego rządów miała miejsce wizytacja bpa prof. dr Pawła Latuska z Wrocławia (6-7 września 1969 r.).
Od 28 czerwca 1972 roku parafia Grodowiec wraz z całym dekanatem na mocy bulli „Episcoporum Poloniae coetus” Pawła VI zastała włączona do Diecezji Gorzowskiej. Arcypasterz Gorzowski bp dr Wilhelm Pluta przybył do Pani Grodowieckiej na spotkanie ze swymi diecezjanami 10 września 1972 roku. W dniu 1 października 1972 roku do Grodowca przybyła pielgrzymka Seminarium Duchownego Diecezji Gorzowskiej, w liczbie 140 alumnów i 8 ks. profesorów z Paradyża. Z okazji Roku Jubileuszowego 1975 na mocy dekretu ordynariusza gorzowskiego bpa Wilhelma Pluty sanktuarium w Grodowcu zostało ustanowione miejscem odpustowym dla pielgrzymek parafialnych. W Roku Świętym 1974/75 przybyło wiele pielgrzymek z sąsiednich dekanatów. Wierni w zorganizowanych grupach i indywidualnie uczestniczyli w Eucharystii w Grodowcu spowiadali się i przystępowali licznie do Komunii św.
Pierwsza wizytacja kanoniczna ordynariusza gorzowskiego bpa Wilhelma Pluty w parafii odbyła się w dniach 6 i 7 czerwca 1976 roku. Pasterz gorzowskiego Kościoła ożywił wiarę tutejszych parafian.
Wielkim przeżyciem w poszczególnych rodzinach parafii było nawiedzenie Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Nawiedzenie to trwało od 8 grudnia 1978 do 4 maja 1980 roku. W tym czasie ks. proboszcz T. Skibiński rozmawiał osobiście z każdą rodziną w parafii, chciał pomóc swym parafianom w ożywieniu wiary i w rozwiązywaniu różnorodnych problemów osobistych i rodzinnych.
Dnia 9 maja 1979 roku w Grodowcu zgromadziło się 526 ministrantów 410 dziewcząt ze służby liturgicznej. Towarzyszyło im 36 kapłanów z południowych dekanatów naszej diecezji. Ks. bp Paweł Socha z Gorzowa Wlkp. dokonał święceń przygotowanych lektorów. Wystąpił wtedy zespół seminaryjny alumnów.
Ks. bp Paweł Socha przeprowadził też następną wizytację kanoniczną w dniach 8-10 maja 1981 roku. W czasie tej wizytacji ks. bp Paweł udzielił święceń lektoratu chłopcom z dwóch dekanatów głogowskich, spotkał się też z wiernymi, z ministrantami i ich rodzicami, zakończył kurs przedmałżeński i udzielił sakramentu bierzmowania. Spotkał się z chorymi, z Radą Parafialną, z Chórem Parafialnym, z nauczycielami oraz z wiernymi w Komornikach przy ruinach kościoła, a w Starej Rzece poświęcił krzyż. Był to czas umocnienia w wierze kościoła grodowieckiego.
Ks. Tadeusz Skibiński pracował w Grodowcu prawie siedemnaście lat. Był dobrym gospodarzem. Przeprowadził wiele prac remontowych i budowlanych: w kościele parafialnym, w kaplicy Oliwnej przy kościele, na plebani oraz przy budynkach gospodarczych. Wielkim jego dziełem jest odbudowa w latach 80-tych XX wieku kościoła w Komornikach. Kościół ten pochodzi z XV wieku. Uległ totalnemu zniszczeniu w XVII wieku. Przy jego odbudowie spotkał się z życzliwą pomocą ofiarnych i pracowitych parafian. Dnia 19 lutego 1984 roku objął parafię w Brzegu Głogowskim. Pozostawił po sobie w Grodowcu pamięć gorliwego i dobrego pasterza.
Ks. Olgierd Banaś dotychczasowy wikariusz z parafii pw. św. Mikołaja w Głogowie został mianowany proboszczem w Grodowcu w lutym 1984 roku. Wrażliwy na piękno sztuki sakralnej z radością spełniał funkcje kapłańskie w grodowieckiej świątyni. Ukończył odbudowę kościoła w Komornikach. W dniu 29.04.1984 roku odprawił pierwszą Mszę św. w odbudowanym kościele. Prace wykończeniowe przy tej świątyni trwały jeszcze dwa lata. Ks. Banaś prowadził też w Grodowcu inne remonty bieżące. Czynił wszystko, aby w Grodowcu mogły odbywać się oazy dzieci i młodzieży. Pierwsze Oazy Dzieci Bożych odbyły się w Grodowcu w lipcu 1984 roku (dwa turnusy). Na obydwu turnusach dzieci odwiedził ks. bp Paweł Socha. Od 1984 do 1990 roku odbywały się w Grodowcu rekolekcje oazowe. Po 1990 roku wystąpiły problemy lokalowe oraz niedobór wody. Były one głównym powodem rezygnacji z organizowania takich rekolekcji w następnych latach. Ks. proboszcz Olgierd Banaś zorganizował Misje Intronizacyjne Serca Jezusowego, które obyły się w dniach od 6 do 22 lutego 1985 roku. Przeprowadzili je Ojcowie Sercanie: Stanisław Stańczyk i Henryk Kubik. Podczas tych rekolekcji około 300 rodzin parafii oddało się Sercu Jezusowemu w opiekę.
Pragnieniem ks. proboszcza O. Banasia było wznowienie dawnych tradycji pielgrzymowania wiernych do Matki Bożej Grodowieckiej. Dzięki poparciu głogowskich kapłanów w dniu 13 października 1987 roku odbyła się pierwsza piesza pielgrzymka ludzi pracy z Głogowa do Grodowca. Przybyło ok. 4.000 pielgrzymów i około trzydziestu kapłanów. W tym dniu przybył do Grodowca ks. bp Paweł Socha; odprawił Eucharystię i wygłosił kazanie. Powrócono do przedwojennej tradycji pielgrzymowania do Grodowca z okazji wrześniowego odpustu. Trasa pielgrzymki z Głogowa, do Grodowca wiodła drogą naznaczoną kapliczkami różańcowymi, pochodzącymi z XVII w.
Dnia 25 grudnia 1988 roku ordynariusz gorzowski ks. bp Józef Michalik dokonał uroczystego poświecenia kościoła w Komornikach. Poświęcenie to było zwieńczeniem sześcioletniego trudu budowlanego parafian. W dniu 14 – 15 V 1988 roku dokonał wizytacji kanonicznej w Grodowcu ks. bp Józef Michalik.
W dniu 13 IX 1989 roku uroczystościom odpustowym w Grodowcu przewodniczył ks. bp Paweł Socha. Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku wielkim problemem stały się niebezpieczne pęknięcia grodowieckiego kościoła. Były one spowodowane wydobywaniem miedzi w pobliżu Grodowca oraz budową geologiczną podłoża skarpy, na której posadowiony jest kościół. Ks. proboszcz Olgierd Banaś podjął się trudnego procesu załatwiania formalności zmierzających do ratowania grodowieckiej świątyni, jednak w sierpniu 1990 roku opuścił on parafię w Grodowcu.
Ks. bp. Józef Michalik dekretem z 16 lipca 1990 roku mianował jego następcą ks. Witolda Pietscha, dotychczasowego proboszcza z sąsiednich Kwielic. Ks. Witold Pietsch przybył do Grodowca 24 sierpnia 1990 roku. Zawierzył Matce Bożej Grodowieckiej swą pracę i troskę o piękno zagrożonej świątyni parafialnej.
We wrześniu 1990 r. powróciła do szkół nauka religii. Wrześniowy odpust w dniu 9.09.1990 roku celebrował ks. Prałat Ryszard Dobrołowicz z Głogowa, a kazanie odpustowe wygłosił ks. mgr Kazimierz Jandziszak ze Świdnicy. Na tę uroczystość przybyło wielu pielgrzymów w IV Pieszej Pielgrzymce z Głogowa. W tym czasie trwała w parafii peregrynacja obrazu Matki Boskiej Rokitniańskiej w ramach przygotowania do koronacji w Rokitnie. W czasie adwentu 1990 roku odbyły się w Grodowcu w dniach 6 – 8 grudnia rekolekcje parafialne, które głosił ojciec Ireneusz Homoncik redemptorysta z Głogowa.
Ks. Witold Pietsch po przyjściu do Grodowca starał się – dla ratowania świątyni parafialnej – nawiązać kontakty z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Legnicy, Władzami Gminy Grębocice oraz Zakładami Górniczymi „Rudna”. Świątynia była bardzo zagrożona. Część kościoła – wskutek pęknięć groziła zawaleniem. Wykonano wiele potrzebnych badań, począwszy od badań gruntu poprzez różnorodne ekspertyzy. Badania nadzorował zespół inż. Czesława Szyndlera z Warszawy. Opracowano w 1992 roku projekt zabezpieczenia kościoła. Całkowity koszt remontu zabezpieczającego poniosły Zakłady Górnicze „Rudna” w Polkowicach.
Dla mieszkańców wioski Świnino, Wilczyn i Bieńków urządzono w roku 1991 kaplicę w Świninie, w pomieszczeniu ofiarowanym parafii Grodowiec przez PGR w Świninie. W ciągu trzech miesięcy rozbudowano i wyremontowano to pomieszczenie przy dużym udziale wiernych w Świninie i kierownika PGR Waldemara Idziaka. Dnia 15 czerwca 1991 roku ks. bp. Paweł Socha dokonał poświęcenia kaplicy, która otrzymała ona wezwanie „Podwyższenia Krzyża św.”
W tym samym dniu ks. bp Paweł Socha udzielił sakramentu bierzmowania młodzieży z parafii: Grębocice, Rzeczyca i Grodowiec.
Dnia 8 września 1991 roku uroczystościom odpustowym w Grodowcu przewodniczył bp Józef Michalik. W uroczystościach wzięli liczny udział górnicy, hutnicy, rolnicy, dzieci i młodzież.
Dnia 1 stycznia 1991 r. na mocy uchwały sejmowej przywrócono parafii historyczną nazwę Grodowiec. Nazwa ta obowiązywała od zakończenia II wojny światowej do końca roku 1947. W tym roku parafię Grodowiec przemianowano na najpierw na Wysoką Cerkiew, a następnie na Wysoką Cerekiew.
W marcu 1992 roku z błogosławieństwem bp. Józefa Michalika rozpoczęto prace remontowe kościoła w Grodowcu od stabilizacji skarpy i wzmocnienia fundamentów. W maju wskutek pewnych niejasności w dokumentacji prace wstrzymano na okres kilku miesięcy.
W sierpniu 1992 roku odbyły się w Grodowcu w dniach 2 – 9 sierpnia misje św. przed nawiedzeniem kopii obrazu Cudownego Matki Boskiej Jasnogórskiej przeprowadzili je ojciec Apoloniusz Leśniewski i ojciec Gracjan – kapucyni z Gorzowa. Obraz przybył do parafii w dniu 11 sierpnia. W tym dniu Mszę św. odprawił i wygłosił kazanie bp Józef Michalik. Dnia 22 sierpnia 1992 roku odwiedził sanktuarium grodowieckie Prymas Polski kardynał dr Józef Glemp. Odprawił w kościele parafialnym Mszę św. i wygłosił kazanie, w którym podzielił się wrażeniami z podróży do Związku Radzieckiego. Po Mszy św. spotkał się na plebani z kapłanami. Dnia 23 sierpnia 1992 roku przewodniczył w Głogowie uroczystościom kończącym peregrynację Kopii Cudownego Obrazu w diecezji zielonogórsko – gorzowskiej.
W październiku 1992 roku wznowiono remont kościoła parafialnego. Wymieniono firmy wykonujące prace budowlane.
W kwietniu 1993 roku ks. bp Józef Michalik opuścił diecezję zielonogórsko – gorzowską. Został arcybiskupem metropolitą przemyskim. W liście pożegnalnym skierowanym do diecezjan wspomniał sanktuarium w Grodowcu. Matkę Boską Grodowiecką nazwał „Jutrzenką Nadziei”. Biskup Józef Mchalik kochał Grodowiec. Często do niego przyjeżdżał, był bardzo zainteresowany tym sanktuarium.
Nowy pasterz diecezji ks. bp dr Adam Dyczkowski objął rządy w diecezji w lipcu 1993 roku. Przybył do grodowieckiego sanktuarium na wrześniowe uroczystości odpustowe. Po odprawieniu uroczystej Eucharystii i wygłoszonym kazaniu do licznie zgromadzonych wiernych spotkał się z kapłanami naszego dekanatu. Od czasu objęcia rządów w diecezji niemal, co roku przewodniczy uroczystościom odpustowym w Grodowcu. Spotyka się przy tych okazjach z przedstawicielami KGHM Polska Miedź S.A. i Zakładów Górniczych „RUDNA”, ratujących świątynię grodowiecką.
14 maja 1994 roku odbył się w Grodowcu Diecezjalny Kongres Rodzin w ośrodku Głogów. Do Grodowca przybyło z tej okazji wielu wiernych z rodzinami. Uczestniczyli w ciekawym festynie rodzinnym. Tego typu rodzinne świętowanie odbyło się też w 1995 roku.
W uroczystościach odpustowych ku czci Narodzenia NMP w dniu 11.IX.1995 roku uczestniczył biskup Paweł Socha. W dniach 24-25.IX.1995 roku odbyła się wizytacja kanoniczna bpa Pawła Sochy. Interesował się zaawansowanym remontem kościoła parafialnego.
Do roku 1994 ustabilizowano skarpę palami żelbetowymi, wzmocniono fundamenty i sklepienia oraz usunięto skutki spękania ścian kościoła. Od lipca 1994 roku rozpoczęto prace malarskie wnętrza kościoła. Remont świątyni trwał do późnej jesieni 1997 r. W tym też czasie wymieniono pokrycie dachu i wieży kościoła na blachę miedzianą. Wzmocniono więźbę dachową, wykonano nową elewację zewnętrzną kościoła, przeprowadzono renowację i zabezpieczono zabytkowe witraże. Dnia 7 grudnia 1997 roku ks. bp Adam Dyczkowski dokonał poświęcenia odnowionej świątyni. Złożył gorące podziękowania przedstawicielom KGHM Polska Miedź S.A. za uratowanie przed ruiną tej pięknej świątyni.
W latach 1998 – 99 wykonano liczne prace wchodzące w zakres zagospodarowania terenu przykościelnego. Odtąd ten teren stał się bardziej funkcjonalny, tak by lepiej też służył coraz liczniej przybywającym do Grodowca pielgrzymom. Dla dobra duchowego pielgrzymów zbudowano na terenie cmentarza przykościelnego świątynię polową. Przygotowano ołtarz polowy, wyremontowano schody paradne, urządzono tarasy widokowe i ścieżki wewnątrz sanktuarium, odnowiono też ogrodzenie terenu przykościelnego. W tym czasie wykonano też kapitalny remont zabytkowej plebani w Grodowcu.
11 września 1999 roku uroczystościom odpustowym przewodniczył ks. bp Adam Dyczkowski. Poświęcił on i odsłonił tablicę pamiątkową następującej treści: „Sanktuarium przywrócone do świetności w latach 1992 – 1999 staraniem KGHM Polska Miedź S.A. Zakłady Górnicze RUDNA. Braciom górnikom wyrazy wdzięczności – proboszcz i parafianie”. Prace remontowe na terenie przykościelnym trwały również w następnych latach. W latach 2000 – 2003 wykonano remonty adaptacyjne budynków gospodarczych na zaplecze socjalne dla pielgrzymów, a w latach 2003 – 2004 dokonano renowacji Wzgórza Kalwarii, zostały wyremontowane wszystkie kapliczki i utwardzona nawierzchnia.
Prace budowlane nadzorowali inż. Zbigniew Samokar i inż. Witold Dobrut z Zakładów Górniczych „RUDNA”.
[wp]
Sanktuarium w Grodowcu na przestrzeni wieków.