Droga różańcowa

Różaniec jest niewątpliwie jedną z najlepszych form pobożności, które otaczają życie sakramentalne Kościoła. Zwyczaj odmawiania różańca pochodzi od założyciela dominikanów św. Dominika. W czasach, gdy było wielu analfabetów różaniec odgrywał szczególną rolę, gdyż łączył odmawianie modlitw Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo z rozważaniem wydarzeń z życia Chrystusa i Maryi. Dzisiaj także jest bardzo praktyczną modlitwą, szczególnie dla pielgrzymów, bo nie potrzeba do niej nawet książeczki z tekstem. Różaniec odmawiać możemy o każdej porze i w każdym miejscu.

Jadąc szosą z Głogowa do Grodowca spotykamy 15 kapliczek przedstawiających tajemnice różańcowe. Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej (1618 – 1648) i odzyskaniu większości kościołów z rąk protestantów, na terenie Śląska nastąpił znaczny rozwój życia duchowego. W latach sześćdziesiątych XVII w. prawie wszystkie parafie z okolic pielgrzymowały do Grodowca.

Z inicjatywy starosty Głogowa Abrahama barona von Dyhern powstało „Bractwo Zmarłych”, którego członkowie obowiązkowo raz w roku pielgrzymowali do Grodowca w pierwszą środę po Uroczystości Narodzin Maryi. Wyżej wymieniony starosta około roku 1660 ufundował budowę Drogi Różańcowej z Głogowa do Grodowca. Badania historyczno – architektoniczne uznały, że dwie kapliczki powstały w innym czasie. Jedna pochodzi z 1752 roku a druga z XIX w. Trzy kapliczki: I, XIV i XV postawione zostały po lewej stronie drogi, a reszta po prawej.

Kapliczki wykonano w stylu barokowym z cegły. Mają one formę prostokątnych słupów o wymiarach 0,8m x 0,8m x 2,5 – 3m, rozdzielonych gzymsem na dwie kondygnacje. W każdej kapliczce w płyciźnie znajduje się obraz malowany na blasze z przedstawieniem kolejnej tajemnicy Różańca. Kapliczki pokryte są czterospadowymi daszkami z dwuramiennym krzyżem na szczycie.

Pierwotnie tajemnice różańcowe przedstawione były w formie kamiennych płaskorzeźb. Na przełomie XIX i XX w. zastąpiono je blaszanymi przedstawieniami. Spośród płaskorzeźb obecnie pięć mieści się w zachodniej ścianie kościoła św. Marcina w Grębocicach: VIII, IX, X, XI, XII. Ostatnia XV jest umieszczona w południowo – wschodnim rogu kościoła św. Jana Chrzciciela w Grodowcu. Natomiast w północnej ścianie kościoła pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Krzepowie są cztery płaskorzeźby: III, IV, V, VI.

O popularności Różańca na Śląsku z pewnością świadczy cała Droga Różańcowa z Głogowa do Grodowca. Już w XIV w. na tych terenach znany był Różaniec. Dowodem jest różaniec trzymany przez księżną głogowską Matyldę w przedstawieniu nagrobnym z około 1390 roku. Księżna Matylda trzyma różaniec, który składa się z 55 paciorków. Prawdopodobnie jest to najstarszy dowód na znajomość i stosowanie Różańca w Polsce. Płaskorzeźba ta dzisiaj znajduje się w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.

[wp]